ما به مایلی کهن رای می‏دهیم!

در ادامه مباحث مربوط به مجلس رویای اسلامی

تبلیغات هم تبلیغات قدیم! یادش بخیر. اصلا یک شور و حال دیگری  داشت. هر نامزد، هر چقدر که وسعش می‏رسید ماشین کرایه می‏کرد و می‏فرستاد توی خیابانها تا برایش بوق بزنند و تبلیغات کنند! کنارش هم مراسم شامی، نهاری، عصرانه‏ای! چیه؟ چرا اینجوری نگاه می‏کنید؟ تعجب کردید؟ خوب حق دارید. چون خیلی از شماها آن سالهای پرحماسه را اصلا یادتان نیست. اما من و هم سن و سالهای من، خوب به خاطر داریم. موقع انتخابات که می‏شد، کاروانهای مختلف می‏آمدند داخل کوچه و خیابان و با هم رقابت می‏کردند و حسابی از خجالت همدیگر در می‏آمدند. مثل حالا نبود که مزه همه چیز را از ملت گرفته‏اند! نه مرغی، تخم مرغی! نه کاروانی، نه ماشینی، نه بوقی! تازه از این هم بدتر؛ این دوره را که خودتان در جریان هستید، قانونی وضع کرده اند که کاندیداها حق چاپ عکس و پوستر را هم ندارند! خوب شما بفرمایید پس این بندگان خدا چگونه خودشان را در دل ملت جا کنند؟ مگر می‏شود با خواندن چهار تا بروشور و برنامه انتخاباتی، نماینده مورد نظرمان را بشناسیم؟ نه خیر. ما تا آن نگاههای عاشقانه و آن چهره‏های مهربان و معصوم را بر روی در و دیوار شهرمان نبینیم، نمی‏توانیم انتخابی آگاهانه داشته باشیم. خوب البته طبیعی است که معرفی نامزدها کمی خرج روی دست ملت می گذارد، اما چون مردم نمایندگان خودشان را به خانه خودشان می‏فرستند، در حقیقت این هزینه ها صرف ساختن خانه ملت می‏شود. پس بی‏خود ایرادهای بنی‏اسرائیلی نگیرید! حالا این وسط یکی مثل حاجی مایلی‏کهن پیدا شده که حرفهای عجیب و غریبی زده است. حاجی گفته:« اگر بعضی ها 100 میلیون یا حتی 200 تا 300 میلیون هزینه تبلیغات می‏کنند که بی‏دلیل نیست. لابد اینها منافعی دارند که 300 میلیون ریخت و پاش می‏کنند برای ورود به مجلس که اگر قانونا خیلی بخواهند از آن پول درآورند، 100 میلیون است. پس طرف لابد این 300 میلیون را خرج می‏کند که از آن 3 میلیارد دربیاورد!» آخر یکی نیست بگوید حاجی جان، شما را چه به سیاست؟! خدا خیرت بدهد. بهتر نیست شما به فکر همان تیم ملی فوتبال باشید که فعلا اوضاعش قمر در عقرب است؟ شما اگر با این طرز فکر، به مجلس تشریف ببرید که نمایندگان ملت را از نان خوردن می‏اندازید برادر!   

درباره وبلاگ